Informe Contraditorio sobre o Can do Irixo e a Suposta Masacre Mosquil

En relación ao documento anteriormente difundido, titulado “Crónica Negra do Can do Irixo e a Mosca Condenada”, vexo oportuno emitir esta resposta oficial, non para desmentir nada —porque, sinceramente, quen lle discute nada a un can con instintos homicidas?— senón para aportar perspectiva, equilibrio e un pouco de sentido do humor, porque o que é sentido común, xa non queda.

En primeiro lugar, quero deixar claro que a mosca non era inocente. Segundo fontes non contrastadas pero moi fiables (o meu propio cabreo), levaba dous días intentando aterrar na miña orella ás tres da mañá, cousa que no Irixo é considerado acto hostil de alto nivel. Polo tanto, a súa desaparición non pode considerarse un crime, senón unha obra social.

Tamén debo corrixir a idea de que o can actuou como un “xeneralísimo”.

Por favor.

Ese can ten menos honra que unha lambetada nun cacho de chourizo esquecido.

Non é un “Executor Aéreo”:

é un mamífero aburrido que, ao non ter traballo nin responsabilidades fiscais, decidiu converterme no seu pasatempo homicida.

3. A miña morte non foi digna.

Mentira.

Falei con moscas de toda Galicia aquí no máis alá, e todas coinciden en que morrer así —en pleno voo, perseguida por un can que fai máis ruído ca unha porta vella— non é heroico, nin épico, nin digno:

é humillante.

Non houbo música dramática.

Non houbo discurso final.

Só un PAM e despois… negro.

Agora estou aquí, no Val das Moscas Caídas, onde cada un conta a súa historia e rimos de como nos mataron:

Unha colleu unha zapatilla humana.

Outra morreu esmagada contra un cristal limpo (comedia pura).

Eu…

Pois eu caín a mans dun can con delirio de grandeza.

Tócame aguantar as bromas das demais, claro.

4. Vinganza?

Non son rencorosa…

Pero digamos que xa avisei ás miñas primas.

E as miñas primas non son moscas calquera.

Son as gordas de verán, as que parecen helicópteros militares.

As que rebotan na parede e seguen vivas.

As que pousan na túa comida e miran fixo coma quen di:

“Que pasa? Vai haber problema?”

Evanxelizadas pola miña historia, marcharon cara ao Irixo.

E levan unha mensaxe:

Non se trata de vinganza.

Trátase de equilibrio ecolóxico.

Xa veredes.

Asinado,

A Mosca Morta, pero moi viva na memoria das que virán